Mithunam

చరిత్రని ఒక్కసారి కదిలిస్తే, ప్రేమ గురించి మనకి కనిపించే కథలు లైలా మజ్ను, మన దేశానికీ వస్తే దేవదాసు పార్వతి. అంటే, ప్రేమ శాశ్వతం, కానీ ప్రేమించుకున్న వారు తాత్కాలికం. ఈ చెప్పిన కథలలో ప్రేమ అనేది ఒక అబ్బాయి, అమ్మాయికి మధ్యలో కలిగే ఒక బంధం అని చెప్పి మన రచయితలు, కవులు జనరల్ గా చెప్పేసారు. కానీ, నాకు ఎప్పుడు ప్రేమ అంటే ఒకటే భావన. అదేంటంటే, ప్రేమ అనేది ఒక అబ్బాయి ఒక అమ్మాయి కి మధ్యలో మాత్రమే కాదు, పిల్లలకి తల్లిదండ్రులకి మధ్యలో, ఇద్దరు స్నేహితుల మధ్యలో, అన్న చెల్లెళ్ళ మధ్యలో, ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే, ఈ కథకి బరువు పెరిగిపోతుంది, అందులో నేను చెప్పే బంధాల జాబితా పెరిగిపోతుంది.

ఇప్పుడు నేను చెప్పబోయే కథ అలాంటి ఒక పవిత్రమైన బంధాన్ని తెలిచేస్తుంది.

గోదావరి జిల్లా...

రామచంద్రయ్య గారి నిలయం...

రాములవారి గుడిలో మొదటి దీపం వెలిగించే సమయం...   

ఈ ఇల్లు, గోదావరి జిల్లాలోనే అతి ప్రాచీనమైన ఇళ్లల్లో ఒకటి. ఈ ఇంట్లో ఉంటున్నది, కేవలం రామచంద్రయ్యగారు, వారి అర్ధాంగి జానకమ్మ గారు. గోదావరి జిల్లాలలోని ఒక చిన్న పల్లెటూరిలో, ఆ పల్లెటూరులో కేవలం సైకిల్ మాత్రమే పట్టగలిగినంత అతి చిన్న వీధిలో, తరాలు అంతరించినా మంచితనం ఆవిరవ్వని మనుషులు నివసించిన ఇంట్లో, అంతే మంచితనం కలిగిన ఆయన నివాసితున్నారు. ఆయన ఆ ఊరిలో ఉన్న చిన్న రామాలయానికి పెద్ద పూజారి, మహా పండితులు. మన పురాణాలూ, నాలుగు వేదాలు, ఉపనిషద్దులు అర్థాలతో సహా కంఠస్థం వచ్చిన బ్రహ్మగ్యాని. చీమకి కూడా హాని చెయ్యని అతి తక్కువ మనుషులలో ఈయన కూడా ఒకరు.

రాముడికి సీత లాగా, ఈయనకి జానకమ్మ గారి తోడు దొరికింది. రామాయణంలో లాగా, వీళ్ళకి రాజ్యాలు లేవు, కాబట్టి వనవాసం చెయ్యాల్సిన అవసరం లేదు. కానీ, రావణాసురుడు లేకపోయినా యుద్ధం మాత్రం చేస్తున్నారు. కాలంతో యుద్ధం. మరణానికి దగ్గరలో ఉన్న వీరు ఇరువురు, ఒక పందెం వేసుకున్నారు. చనిపోయేలోపు విదేశాలలో స్థిరపడిపోయిన వీరి పిల్లలు ఒక్కసారైనా వీరిని చూడటానికి వస్తారని ఆవిడ, నోట్ల కట్టల కోసం కన్నవారిని ఎప్పుడో మర్చిపోయారు, ఇంక వాళ్ళు రారు అని ఆయన. ఆ పందెం వేసుకుని ఇప్పటికి అయిదు సంవత్సరాలయ్యింది. కాలంతో పాటు ఆ పందెం యుద్ధంలాగా మారింది. ఆవిడలో రోజు రోజుకి పిల్లలు ఇంక రారు అనే భయం, ఆయనలో పిల్లలు రావట్లేదు అనే బాధ కంటే ఈవిడ బాధ పడుతున్నారు అనే బాధ రెండు పెరుగుతూ వచ్చాయి.

పగలంతా రాములవారి సేవకి అంకితం, సాయంత్రం చుట్టు పక్కల వారి లాగే పిల్లలు విదేశాలలో స్థిరపడ్డ తల్లిదండ్రులతో కలిసి కబుర్లు చెప్పుకోవడం, రాత్రి భోజనం సమయంలో తింటున్న పదార్థంలో పిల్లల ఇష్టాలు గుర్తు చేసుకోవడం, రేపు లేస్తామో లేదో అనే భయంతో నిద్రపోవడం, ఇదే ఈ ఇద్దరితో పాటు ఆ వీధి లో నివసించే ప్రతి ఒక్కరి దినచర్య. ఒక మాటలో లో చెప్పాలంటే ఆ వీధి, రిజిస్ట్రేషన్, కేర్టేకర్ లేని ఒక వృద్ధాశ్రమం. ఇంత బరువైన బాధని గుండెల్లో మోస్తున్నా, వాళ్ళని నడిపిస్తున్న ఒకే ఒక్క ఇంధనం, ప్రేమ. వారి వివాహం పెద్దలు నిశ్చయించినదైనా, వారిలో ప్రేమ మాత్రం వారిద్దరి మధ్యలోంచే పుట్టింది.

రామచంద్రయ్య: ఏమేవ్! భోజనం చేద్దాం రా.

జానకమ్మ: మీరు కాళ్ళు కడుక్కుని రండి. ఈ లోపులో నేను వడ్డిస్తాను.

భోజనానికి కూర్చున్నారు ఇద్దరు.

రామచంద్రయ్య: ఏం వండావే?

జానకమ్మ: ముద్ద పప్పు, మజ్జిగ పులుసు.

రామచంద్రయ్య: ఓహో! అన్నట్టు, పిల్లలు ఫోన్ చేసారు. రేపు కోడలు, అల్లుడు, పిల్లలతో కలిసి బయలుదేరి ఇక్కడికి వస్తున్నారు అని నీతో చెప్పమన్నాడు.

ఆ మాట వినగానే జానకమ్మగారి కళ్ళల్లో నీళ్లు తిరిగాయి. అవి బాధ వల్ల వచ్చిన కన్నీళ్లు కావు. ఆనందం వల్ల వచ్చిన కన్నీళ్లు. పిల్లలు వస్తున్నారు అని వినగానే, భోజనం కూడా తినకుండా లేచిపోయారు.

జానకమ్మ: ఈ మాట ఇంత నీరసంగా చెప్తారేంటి, రేపు బయలుదేరతారు అంటే, మనకి ఎల్లుండి కదా, వాళ్ళకి ఇష్టమైనవన్నీ చేసేయాలి తొందరగా. మీరు భోజనం చేస్తూ ఉండండి.

రామచంద్రయ్య: ఒసేయ్! వాళ్ళు ఇంకా విమానం కూడా ఎక్కలేదే, నువ్వు ఇక్కడ భోజనం నుంచి దిగేశావ్. వచ్చి ప్రశాంతంగా భోజనం చెయ్యి. ఆ పిండి వంటలేవో ఇద్దరం కలిసే చేద్దాం.

జానకమ్మ: అలాగే. అన్నట్టు, చూసారా! నేనే గెలిచాను. నాకు తెలుసు పెద్దోడు ఈ అమ్మని వదిలి ఎక్కువ కాలం ఉండలేదు అని. అయితే మరి రేపు నను రాజముండ్రి తీసుకెళ్లి రోజ్ మిల్క్ ఇప్పిస్తారు కదా.

రామచంద్రయ్య: అలాగేనే బాబు. ముందు నాకు ఆ మజ్జిగ పులుసు వడ్డించు.

పందెం అంటే ఏ ఆస్తో, అంతస్థో అని అనుకున్నారు కదూ. వాళ్ళు అల్పసంతోషులు. చిన్న చిన్న వాటికే కొట్లానందం పొందేస్తూ ఉంటారు. రాజముండ్రి లో రోజ్ మిల్క్ అనేది చాలా మాములు విషయం. కానీ వాళ్ళకి మాత్రం అది బ్రహ్మానందం.

భోజనం ముగిసింది. ప్రతి రోజు 5 నిముషాలు కూడా దాటని వారి భోజనం ఈ రోజు సంతోషంతో గంట సేపు గడిచింది. ఇది చెయ్యాలి, అది చెయ్యాలి అని ఒక పట్టి రాసుకుని దాన్ని పదే పదే చూసుకుంటూ మురిసిపోయారు. పిండివంటలకు కావాల్సిన సామాలన్ని సేకరించారు. ఆ రాత్రి జానకమ్మ గారికి నిద్రపట్టలేదు. అదే రాత్రి రామచంద్రయ్యగారికి కూడా నిద్ర పట్టలేదు. ఆవిడకి ఆనందంతో పట్టకపోతే, ఆయనకీ అబద్ధం చెప్పాను అనే ఆవేదనతో పట్టలేదు. అవును. పిల్లలు వస్తున్నారు అని ఆవిడకి అబద్ధం చెప్పారాయన. ఎప్పుడు నిద్రపోయారో తెలియదు. ఇద్దరు నిద్రలోకి వెళ్లారు. మర్నాడు రాములవారి దీపం పెట్టాల్సిన సమయం వచ్చింది. కానీ గాలి వాన వల్ల రాత్రి వీళ్ళ ఇంట్లో దీపం ఆరిపోయింది. వారు లేవలేదు. నిద్రలోకి వెళ్లిన వారిద్దరూ, కొంచం సేపటి తర్వాత ఆ రాముడి దగ్గరకే వెళ్లిపోయారు.

5 సంవత్సరాలలో ఎప్పుడు చెప్పని అబద్ధం ఆ రోజే ఎందుకు చెప్పాలనిపించింది? చనిపోయే ముందు పిల్లలు వస్తున్నారు అని చెప్పిన అబద్ధం వల్ల, జానకమ్మ గారు సంతోషం, సంతృప్తి తో నిద్రపోయారు. భార్య సంతోషంగా నిద్రపోతోంది అనే తృప్తితో రామచంద్రయ్యగారు కూడా సంతోషంగా కనుమూశారు. కడదాకా కలిసుండి, సంతోషంగా ఒకరి కౌగిలిలో ఒకరు నిద్రలో కన్నుమూసిన రామచంద్రయ్యగారు, జనకమ్మగారి ఈ కథ, స్వచ్ఛమైన ప్రేమకి ప్రతిరూపం. మిథునం సినిమా ఆధారంగా రాసిన ఈ కథ లోని పాత్రలు ఎక్కడో అక్కడో ఎదో ఒక మారు మూల గ్రామంలో ఇంక ఉండే ఉంటాయి. ప్రేమ అనగానే నాకు గుర్తొచ్చే మొదటి కథ, నేను తెలిపిన ఈ మిథునం కథ.

నా కథలో ఏమైనా తప్పులు ఉంటె నన్ను పెద్ద మనసుతో మన్నిస్తారని ఆసిస్తూ...

జై హింద్! మీ...

- రవితేజ అయ్యగారి

I Love You Mom

Those beautiful nights she became the story teller,

When I was not a very good feeder.

That moment when I got hit with the door,

She beat the door with a thunderous roar.

That memorable scene when I used to all the mischief,

She used to give a me humorous biff.

Those times when I had examinations,

She made me complete all my portions.

When I was suffering from fever,

She became my doctor.

The moment when I kept smiling,

She prayed god that it was never ending.

Whenever I got few felicitations,

She was always the first to convey congratulations.

She never anticipated that she had to face a situation,

When I had to leave her for higher education.

She always wondered whether I was eating on time,

When I had already eaten like hell by that time.

When I got my first campus placement,

She was the happiest person on the earth at that moment.

Every time she prayed the to the almighty,

Half the time it was about me staying healthy and wealthy.

Now is the right time that I start paying back her,

Who else I could consider so much dear.

I love you mom!!!

Do not judge a book by its cover

Not long ago, at a busy crossroads of Hyderabad, near NTR Gardens bus stop, I was waiting for the bus which was delayed as usual. I happened to notice a stranger then. He was shabby and was dressed up like a hooligan. He had long hair and bore beard that covered half of his chest. It appeared as if he hardly had bath for a while. I keenly noticed him. He kept on scribbling something on a piece of paper that he had possessed. I could not resist my excitement and I started wondering as to what sort of crap, that lunatic might be scribbling on something no better than a rummage of paper and with a mere ramshackle of a pen. He suddenly stopped writing and gazed at me for a while. I was really perplexed at his peculiar behavior. He was very keen on writing on that worn out paper.

My agitation was at its saturation as my bus had not reached yet. On the other hand, that maniac’s unusual behavior furthermore frustrated me while all this lasted for about an hour. Amidst all this drama, it started raining. I had not known who was that person who saw cats and dogs while it rained, but I had sensed that it was elephants and mammoths that were raining. Mr. Rain wasn’t the lone visitor. He was accompanied by Mr. Wind and both of them just took our hospitality to a toss. All the people were unsatisfied with the behavior of their guests. However, that man had not given even a wafer’s thin size of respect to either of them and he rather enjoyed their presence very humbly by drenching himself and enjoying the rain.

That moment, my doubt of he being a freak turned out to be true. He then resumed his crazy work and this time, I hadn’t even bothered to give him attention. After much of a deliberation coupled with humiliation, my bus finally arrived. While I was about to board my bus, that man started pursuing me till the entrance. He gave me that torn, worn out paper and ran back to his place. As I saw the paper, I was taken aback because that lunatic, who I considered to be so, had actually drawn a beautiful sketch of me. I looked at him but he was still busy with scribbling on another piece of paper. Perhaps he felt that I had not deserved his time after the way I had treated him. I was really ashamed of my perception and the impression I assumed of him just by looking at his attire and appearance. I still remember that man, “The Stranger At The Bus Stop". Though I lost my portrait sketched by him (perhaps I had not got the privilege of possessing it), I was enlightened that appearance was something that had not really mattered. I finally conclude quoting, "Do not judge a book by its cover!"

అమ్మ నీకు జొహరు

చందమామ రావే ...జాబిల్లి రావే...అని అమ్మమనకి గోరు ముద్దలు పెడుతూ పాడిన  పాట  మర్చిపోగలమా ? జో అచుతానంద జోజో ముకుందా అని అమ్మ పాడిన లాలి పాట  ని మర్చిపోగలమా ? తలుపుని తన్నుకుని పడిపోతే "అన్నా ... " అని అమ్మ తలుపుని కొట్టి మనల్ని ఓదార్చిన మధుర క్షణాలను మర్చిపోగలమా? ఇవన్ని మర్చిపోవడం ఎంత పాపమో,మనని నవ మాసాలు మోసి కానీ పెంచి తల్లి ని మర్చిపోతే అంతే పాపం.అమ్మ చేసే త్యాగాలు ఇంక ఎవరు చెయ్యలేరు. చిన్నప్పుడు మన చదువుకై  ఎంతో సహాయం చేసిన కరుణా మూర్తి అమ్మ. మనకి దెబ్బ తగిలితే విలవిలలాడి పోయేది అమ్మ ప్రాణమే . మనల్ని బడికి పంపించడానికి తను త్వరగా లేచి, మన నిద్ర చెదకుడదని తను పని నెమ్మదిగా చేసుకుని స్నానం చేసి, దేవుడికి పూజ చేసి,మనం ఎటువంటి కష్టాలు ఎదురుకోకుడదని మొక్కుకుని , ఇంట్లో తొలి దీపం వెలిగించి,వంట కార్యక్రమం పూర్తి చేసి,మనల్ని లేపి,స్నానం చేయించి,మనల్ని బడి కి పంపించేది. ఇదే  తన దినచర్య గా మలుచుకుని, మనకోసం తన ఇష్టాలను  త్యాగం చేసి,త్యాగమూర్తి గ నిలిచింది అమ్మ.మనం పై చదువులకు దూర ప్రదేశాలకు వెళ్తే ," నా బాబు ఎలా ఉన్నడో,తిండి సరిగ్గా తింటున్నాడో  లేడో " అని నిరంతరం కలవరపడే మాతృమూర్తి  అమ్మ. మనం గొప్ప ఉద్యోగం సంపాదించినప్పుడు అందరికంటే ఎక్కువ గర్వపడేది మన అమ్మే . అలాంటి మన అమ్మకి మనం ఎం చేస్తున్నాం? మన అమ్మ మన కోసం చేసినదానికి కనీసం ఒక వంతు ఋణం తీర్చుకోగలిగితే మన జన్మ కి ఒక అర్ధం ఉంటుంది."అమ్మ,నువ్వు నా కోసం చేసిన దానికి జోహారు !!! ఏమిచి నీ ఋణం తీర్చుకోగలను???...నిన్ను ఏ విధంగా బాధ పెట్టినా నొప్పించినా  నన్ను క్షమ్నించు "